Rustig aan vandaag...

De voorspellingen voor het weer in deze deelstaat zijn redelijk voorspelbaar namelijk als "It is Alaska, man". Dat houdt onder andere in; wel of geen neerslag en het kan warm of koud worden. Die ervaring hebben wij in die paar dagen al opgedaan. Het ene moment rijd je in heerlijke omstandigheden door een prachtig decor en dan opeens komt de regen met bakken naar beneden en keldert de temperatuur. De laatste dag van de maand juli bleef ons dat allemaal bespaard. We hadden bij een aangename zonneschijn een relatief korte rit naar Fairbanks voor de boeg en dus een aanmoediging om geregeld ons voertuig te verlaten. Dat deden we bijvoorbeeld in Nenana. Een vermaard stadje zoals bekend mag worden verondersteld. Het is gelegen aan de samenkomst van van de - dat is ook toevallig - de rivier Nenana en Tanana, heeft een eigen station dat speciaal in de twintiger jaren is gebouwd om de president welkom te heten maar doet inmiddels als museum dienst. Nou ja museum, het heeft een losse verzameling van attributen. Dat museum idee geldt eigenlijk voor het gehele stadje want de houten woningen aan die ene hoofdstraat hebben naar onze bescheiden mening voor het laatst bij de komst van de president een onderhoudsbeurt gehad. Oh ja, hoewel overbodig nog even uitleggen waaraan deze plaats zijn vermaardheid te danken heeft. In 1915 sloot een aantal mijnwerkers een weddenschap af over het moment waarop het ijs in de rivier zou breken. Gewoon datum, uur en minuut invullen op het papiertje. Daarmee werd door hen een traditie voor Alaska in gang gezet. De Nenana Ice Classic, zo heet die namelijk, loopt nog steeds en kent inmiddels een aardige prijzenpot. Wat ons verder opviel is dat de nazaten van de eerste pionieren de gewoontes van hun voorouders hebben overgenomen. Wanneer die gelukzoekers het graven naar goud en dergelijke zat waren, lieten zij de boel gewoon de boel. Met achterlating van alles wat ooit was meegekomen verdwenen zij met de noorderzon. Al zal die uitdrukking vanwege het hier geregeld optredende noorderlicht niet helemaal opgaan. Enfin, de achterkleinkinderen doen niet anders. Waren we al gewend dat het verschroten van auto's aan de natuur wordt overgelaten, bij het plaatsje Ester zagen we in een voormalig "Gold Camp" dat naast de houten gebouwen complete uitrustingen zoals baggermachines als dank aan de natuur zijn nagelaten. En dan te bedenken dat men er voor ruim twee miljard aan goud aan diezelfde natuur heeft onttrokken. Dit alles schrijven we op, zittend voor ons verblijf aan de Chena, in Fairbanks. Een relatief grote stad die per toeval is ontstaan. Een of andere onverlaat wilde met een hotel annex kroeg en restaurant geld verdienen aan al die sukkels die op zoek gingen naar goud. Hij werd echter op de verkeerde plek afgezet. Kommer en kwel stond hem te wachten totdat er een paar kilometer verderop goud werd gevonden. De rest is geschiedenis. Er kwam een spoorlijn, het leger vestigde zich er en er kwamen scholen en een universiteit. Volgens de reisgidsen, niet een echt uitnodigende toeristisch trekpleister. Dus doen wij het vandaag vooral rustig aan en doet een van ons de was.