Relaxed en leerzaam

Dancer, Rudolf en die andere kwamen wij op weg naar de volgende stop tegen. Zij zijn voor een herhalingscursus tijdelijk gestationeerd op de vliegschool voor rendieren. Natuurlijk zijn we ook hun baas, Santa Claus, tegengekomen. Hij ontving ons op een van zijn zomerverblijven in het plaatsje North Pole. Wanneer het lukt, we hebben zojuist vernomen dat het internet tamelijk instabiel is, wordt als bewijs een foto van dit bezoek geplaatst. Een zwak internet is inderdaad een veel voorkomend probleem in Alaska zoals ook wij hebben kunnen vaststellen. Enfin, hoe ging de reis verder? Ook vandaag was het weer ons gunstig gezind. Veel zon, mooie uitzichten, uitgestrekte vlaktes, fraai gesitueerde meren, bossen en ga zo maar door. Steeds weer werden we uitgenodigd om uit te stappen en dat alles in ons op te nemen. En dus neemt een relatief korte rit veel tijd in beslag. Door geregeld de auto te verlaten doe je ook nog eens kennis op, zoals over de inspanningen die men heeft moeten leveren om Alaska te openen. Vanaf 1907, wanneer we ons niet vergissen, is de ARC zeer actief geweest om het achterland bereikbaar te maken. ARC staat voor "Alaskan Road Commission", maar dat terzijde. Oude blokhutten zijn daar nog de stille getuigen van. Wat ons daarbij steeds weer opviel was de hardheid van het bestaan destijds. Zo moesten verbindingsofficieren met twee soldaten voor langere tijd geïsoleerde relais bemannen en werden zij bijna altijd geconfronteerd met te weinig leefvoorraad. Tja, gevarengeld zal er dan ook wel niet in hebben gezeten. Rijdend door dit land probeerden we ons ook voor te stellen hoe dat aan het begin van de twintigste eeuw moet zijn geweest. Bijvoorbeeld wanneer de rechte weg maar geen einde scheen te hebben en de vermoeidheid een aanslag op je deed. Wij hebben een luxe auto maar zij kwamen met paard en wagen, soms per boot maar veelal te voet. Hoe moet zo'n tocht door dit soms zo barre en hardvochtige land voor hen hebben aangevoeld. Tienduizenden zijn het geweest die de roep van het goud hebben gehoord. Dat het land, dankzij haar bodemschatten, lang voor de wind is gegaan daaraan werden wij herinnerd toen wij bij Delta Junction de bovengrondse oliepijpleiding zagen hangen. Doorgaans rust die leiding op een stevig onderstel, maar hier moest dat gevaarte de rivier over. Morgen, dat is zondag 2 augustus, moeten we het plaatsje Tok vroeg verlaten om op tijd te arriveren in Chitina. Vandaar gaan we per vliegtuig naar Kennicott en McCarthy. Twee geïsoleerde plaatsjes die over de weg moeilijk bereikbaar zijn en waar - zo werd ons verteld - de tijd echt heeft stil gestaan. En of daar internet is?