Uitdagend en terug in de tijd

Iedereen ondergaat de natuur op zijn eigen wijze. Dat kan ook niet anders omdat zij ons steeds weer anders tegemoet treedt en dan elke keer met een ander verhaal komt. Het moeten er duizenden zijn, stelden wij vast tijdens de rit van Tok naar Chitina, en ons bleef enkel een gepast zwijgen om de schoonheid van al die verhalen tot ons te laten doordringen. Geen wonder dat die rit meer tijd innam dan voorzien. We kwamen echter ruim op tijd aan op het vliegveld van Chitina, omdat een van ons zich in de tijd van vertrek had vergist. Een reis die overigens niet geheel van gevaar was ontbloot getuige een bord waarop stond dat het verboden was om vanaf de weg te schieten. A propos Vliegveld? Stel je twee voetbalvelden voor bezaaid met gruis en kiezelstenen en aanpalend een behoorlijk lange weg van hetzelfde materiaal, dan heb je min of meer het juiste beeld van onze luchthaven zonder vertrek- en aankomsthal. Evengoed hebben we een aangename vlucht gehad naar McCarthy en Kennicott, twee plaatsen in het Wrangell en St. Elias Nationaal Park. Een natuurgebied met hogere bergen dan Europa in de aanbieding heeft en vele malen groter dan Nederland. In McCarthy logeerden we in "Ma Johnson's Historic Hotel", een pand uit het begin van de 20e eeuw inclusief het ontbreken van hedendaagse moderne voorzieningen op de kamers. Ter compensatie wel een witte badjas en slippers om naar de gemeenschappelijk badruimte te gaan. Dat is ook wel wat waard, nietwaar? Van deze Ma Johnson is niet meer te achterhalen wat haar echte voornaam was en dat van iemand die een destijds redelijk modern hotel runde. Er waren meer succesvolle vrouwen in McCarthy zoals ene Kate Kennedy. Zij schijnt overigens bepaald niet een vrouw van onbesproken gedrag te zijn geweest, maar wist wel een voor die tijd modern etablissement te runnen. Misschien had het iets te maken met de mijnwerkers uit het naburige Kennicott, die in McCarthy hun vertier kwamen zoeken waarbij alcohol rijkelijk vloeide. De Amerikaanse overheid heeft gepoogd daaraan paal en perk te stellen en stuurde ter controle geregeld een marshal langs. Maar ja, over het enige spoor reizend met een lokale machinist op de bok...ontbrak bij aankomst natuurlijk vaak elk spoor van dit verboden goedje. Zo'n duizend inwoners telde McCarthy in de hoogtijdagen van het koper, want dat was de grote bron van inkomsten uit de mijnen van Kennicott. Na sluiting daarvan eind jaren 30 liep het gelijknamige stadje snel leeg. Dat moet zowel letterlijk als figuurlijk worden opgevat, 48 uur na sluiting verliet de laatste bewoner, overigens allen in dienst van de "mining company", per trein Kennicott. Wat achterbleef werd aan de natuur overgelaten en die overblijfselen worden thans gerestaureerd. Datzelfde lot zou McCarthy zijn overkomen. Dankzij het opkomend toerisme bleef een enkeling destijds hangen en telt het thans in de zomer circa 200 bewoners en in de winter twintig. Pff...je moet maar willen om in dit godverlaten oord de winter door te brengen. Een van die tweehonderd bewoners was afgelopen maandag onze gids tijdens de tocht over de gletsjer. Zo'n vier tot vijf uur was daarvoor voorzien. Eerst nog een veiligheidsinstructie en, heel typisch Amerikaans, het tekenen van een verklaring dat we alles op eigen risico deden. Tenslotte een korte introductie over de wijze van lopen op "clampons" en de onderneming ging van start. Het gaat echt te ver om op te schrijven wat wij tijdens de 3,5 uur durende beklimmingen en afdalingen van de gletsjer hebben ervaren, maar indrukwekkend was het zeker. Niet in de laatste plaats omdat onze gids zeer deskundig was en al onze vragen wist te beantwoorden. Pas bij terugkeer voelden wij dat het een behoorlijke inspanning was geweest en konden we echt genieten van een Alaska Amber. De volgende dag eerst nog op eigen houtje door Kennicott gelopen en daarbij ook nog wat opgestoken van de wijze waarop het koper werd gewonnen en hoe de mensen destijds wat van hun leven wisten te maken. Ja, ja wij gaan niet alleen maar voor de lol op vakantie. Na wederom een fraaie terugvlucht zijn we naar Valdez gereden. Daar staan we voor twee nachten ingeschreven om de volgende dag de zee op te gaan op zoek naar alles wat in, op en rond het water leeft. We zijn benieuwd, maar eerst naar de laundry.