Ver boven de...
Door: Ludy en Gilbert
Blijf op de hoogte en volg Gilbert
09 Augustus 2015 | Verenigde Staten, Barrow
In Prudhoe Bay was hij ingestapt en nam naast ons plaats in het vliegtuig. "Jullie vliegen zeker door naar Barrow", vroeg hij en keek daarbij tamelijk bezorgd. Als techneut in dienst van een oliemaatschappij, was hij na een paar weken op de werkvloer weer op weg naar huis en verklaarde dat Barrow weinig te bieden had. Hij sprak uit eigen ervaring en was altijd blij wanneer hij daar niet werd ingezet. Bovendien hangen de wolken daar vaak zo laag, zei hij, dat een vliegtuig niet kan landen omdat het veld de moderne middelen ontbeert. Dat beloofde wat voor ons en dan niet zozeer de vraag hoe we de komende twee dagen door zouden komen. Het was vooral hoop dat de wolken zondag voldoende niveau zouden hebben voor ontvangst van het vliegtuig dat ons weer naar Anchorage zal brengen. En inderdaad, regenen deed het op vrijdag en ook de bewolking hing behoorlijk laag zodat we pas op een laat moment de grond zagen. Maar we hebben nu eenmaal een "open mind" en besloten dan ook om het gewoon op ons af te laten komen. Het hotel heeft in elk geval de toets der kritiek al doorstaan. Het is vrij nieuw en van bijna alle gemakken voorzien. Het plaatsje maakte op het eerste gezicht een tamelijk slordige indruk, hetgeen overigens later tijdens een wandeling werd bevestigd. Je ziet langs onverharde en modderige wegen een aaneengesloten blok woningen en daarnaast verspreid staande optrekjes. Dat zijn soms niet meer dan bij elkaar geplaatste containers, en daaromheen veel rommel. Die rommel hebben we echter vaker gezien in Alaska maar wellicht heeft het hier wel een functie. Men leeft hier immers tamelijk geïsoleerd en misschien is een ontbrekend onderdeel wel te vinden bij een van die wrakken. Of interesseert het de Inupiat, de oorspronkelijke bewoners van dit deel, gewoonweg niet. Die wandeling hebben we overigens na een kleine 1,5 uur afgebroken - niet omdat het regende, de zon scheen zelfs de hele middag - maar omdat het onverharde wegennet na een bui nu eenmaal de rare gewoonte heeft om modderig te worden. En, vooropgesteld dat het onderscheid er is, waar begint nu de weg en waar het voetpad? Gelukkig bestaat de ingang van het hotel uit een metalen trap van rasters en die heeft, samen met de borstels bij de deur, de belangrijke functie om het zichtbare resultaat van een voettocht teniet te doen. Ons gestamp op de trap en het vegen met de borstels ten spijt, hebben we de schoenen toch maar uitgedaan. "Well, that's how it is here", was het laconieke commentaar. Zo leer je tenminste hoe het is om zover noordelijk te wonen en dat Nederlandse wijsheden hier niet opgaan. Zo zouden wij hier beslist niet "met de kippen op stok gaan" bij een zonsondergang om 02:00 uur en -opkomst om 05:00 uur. Gelukkig kunnen vroege slapers in de winter hier hun hart ophalen. Op zaterdag zijn we de trotse bezitters geworden van het "Arctic Explorer" certificaat. Daarvoor moesten we wel de kou en de regen van die dag trotseren, want de meteorologen (m/v) zaten er weer eens naast. Leerzaam is die toer wel geworden. Zo hebben we het nodige opgestoken van de traditionele walvisjacht, is ons het nodige uitgelegd hoe de verdeling over de gehele gemeenschap plaatsvond van alles wat ooit walvis was en over de rol van de mannen en de vrouwen hierbij. Niets, maar dan ook niets werd weggegooid. De houten huizen, geïsoleerd met glasvezel, staan op palen omdat de invloed van de permafrost tot een meter boven de grond merkbaar is. De gemeenschap telt circa 4000 zielen, de gezinnen zijn vrij groot en voor de kinderen zijn diverse scholen aanwezig. In dit uitgestrekte dorp zijn diverse bussen beschikbaar om de kids van huis op te halen. Lijkt ons wel zo verstandig wanneer de buitentemperatuur, zoals afgelopen winter, -50 graden Fahrenheit aangeeft. Na enig hoofdrekenen komen we uit op een vrieskou van ongeveer -45 graden Celsius. En met een beetje wind...oei! Ons is ook opgevallen dat velen, ook na periodes elders in de VS, weer terugkomen op het oude nest. Het zal wel iets te maken te hebben met de gemeenschapszin in dit plaatsje. In een dergelijk hard klimaat is dat een van de voorwaarden om te overleven en in onze moderne wereld is dat gevoel vaak aan het verdwijnen. Tenslotte nog het volgende; het internet is zo ver boven de poolcirkel - overigens zonder een causaal verband te suggereren - nogal traag. We beginnen er dan ook niet aan om wat foto's te uploaden, die komen later wel. Nu maar hopen dat deze tekst jullie wel onder ogen komt.
-
09 Augustus 2015 - 12:14
Lisette:
Hey pap en mam,
Echt fantastisch om jullie belevenissen allemaal te lezen! God, oh god, wat had ik graag in jullie schoenen gestaan! Ik hoop dat jullie die laatste dagen nog heel veel plezier hebben en ook super veel mogen zien! Ik mis jullie en wacht vol smart op jullie thuiskomst!
Liefs, jullie dochter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley