Een geschenk van moeder natuur

Een dag met twee gezichten, zo zouden wij woensdag onze tocht naar Denali willen noemen. In de ochtend, begeleid door regen, reden we over een welhaast eindeloos door bossen omzoomde maar door verkeer nauwelijks benutte weg om rond het middaguur de verandering mee te maken. De zon brak door en de bossen weken uiteen om ons als het ware een blik te gunnen op een bergketen die bezig was zich te ontdoen van haar sluier van regen en wolken. Eentonig of troosteloos was het die ochtend zeker niet. De natuur heeft altijd wel een verrassing in petto. Zo blijft het steeds weer wonderbaarlijk om te zien hoe wolken zich als een soort spinnenweb aan de takken vasthechten. En wanneer je denkt voorlopig geen levende ziel tegen te komen, is daar plotseling "in the middle of nowhere" een café en nog wel eentje waar tafels gereserveerd zijn. En dan die middag. Dat de bergketen van Denali National Park, blinkend in het zonlicht, een overweldigende indruk maakt hoeft naar onze mening geen nadere verklaring. Rustig doorrijdend en geregeld uitstappend om dat allemaal op ons te laten inwerken, hebben we ons er echter zodanig door laten afleiden dat we de afslag naar onze lodge straal voorbij gereden zijn. Daar kwamen we pas achter toen we in Denali Village, eigenlijk niet meer dan een verzameling toeristische optrekjes, aankwamen. Dus weer terug over dezelfde opgebroken weg waardoor ons voertuig er als een echte terreinwagen ging uitzien. En er stond nog zo duidelijk in de brochure dat we geen "unpaved" wegen mogen benutten! Maar ja, wanneer zelfs een hoofdweg...? Het geluk zat ons, en vooral de bijrijder, de tweede keer wel mee en zo konden wij onze hut betrekken en uitgerust de volgende dag deelnemen aan de rit door het Denali NP. Een toertocht in een bus, model Amerikaanse schoolbus wel te verstaan. In dit geval niet echt comfortabel, maar te begrijpen want op deze manier voorkomt men een oneindige stroom auto's die alle over die ene, soms onverharde weg, de natuur komen verstoren. Denali is de benaming die de oorspronkelijk bewoners eigenlijk hebben gegeven aan de hoogste berg in dit natuurpark en betekent groot. Die eigenwijze Amerikanen vonden het weer nodig om de berg te vernoemen naar een president en nog wel een die ze hebben vermoord. Het blijft een vreemde gewoonte om, voorbijgaand aan de cultuur van de oorspronkelijk bewoners, tot een dergelijk besluit te komen. Overigens doet - ook dat wel weer - de naam Denali recht aan het park. Met met 6 miljoen acre is het zelfs groter dan menig Amerikaanse staat. Een laat excuus aan de oorspronkelijk bewoners, de Athabasca, zullen we maar denken. Een naam van een bevolkingsgroep die menigeen bekend in de oren zal klinken, nietwaar? Dankzij de tektoniek blijft het park blijft nog steeds groeien, zowel in hoogte als in omvang. We hebben ons, dat zal niemand verbazen, goed voorbereid op de tocht en bijvoorbeeld geleerd wat te doen wanneer je oog in oog met een beer komt te staan. Je moet dan wel hopen dat een van de dames niet haar maandelijkse cyclus beleefd, want dat schijnt op deze dieren een niet mis te verstane aantrekkingskracht te hebben. Het effect zou, bedenk ik me nu, wel een aardig fotomoment kunnen opleveren. We wisten vooraf dat de natuur zou bepalen of we de grote jongens zouden spotten. Om een lang verhaal kort te maken, behalve de wolf hebben we ze allemaal voor de camera gehad. De eland, de beer, de kariboe en de ovis dalli (volgens ons beter bekend als dunhoornschaap). We kunnen er ook niets aan doen dat die laatste zo heet. Ze leken zich van ons niet veel aan te trekken en gingen door waarmee ze bezig waren. In dit geval zich voorbereiden op de winter en dat betekent in deze contreien vooral eten. Het indrukwekkende karakter van dit natuurpark hebben we 's middags nog een keer vanuit de lucht kunnen aanschouwen. Dat was de wijze waarop terug gingen. Zelfs Mt. McKinley, inderdaad voorheen Denali, liet zich van haar beste kant zien. Het kan verkeren.